Geen werk meer. En nu?

De grafische industrie was al sinds de komst van internet en andere digitale technieken in een neergaande spiraal terecht gekomen, resulterende in een krimpende markt waardoor continu personeelsreducties genoodzaakt waren in dat ooit zo mooie en trotse Amsterdams bedrijf.

Eind 2020 viel ook voor mij na 32 dienstjaren het doek. En daar sta je dan langs de zijlijn met 57 jaar ervaring. Ik zag het wel al langere tijd aankomen, maar de impact bleek groter dan gedacht. Zowel in negatieve zin als positieve zin. Het was een enorme wake-up call voor me! Het was alsof ik tijdens mijn comfortabele lange afstand treinreis plotseling op een tussenstation moest uitstappen en ik stelde vast dat het grootste deel van mijn reis eigenlijk voor mijn gevoel betekenisloos voorbij gevlogen was! Over een paar jaar word ik al 60! Wat nu? Welke kant op?

Terug in die malle consumptie en geld gedreven trein stappen? Terug in die ratrace? Terug in een nietsbetekenende functie? Terug naar een kantoorbaan, filerijden, overwerken, vergaderen, rugpijn van het zitten en je ergeren aan graaiers, macho’s, narcisten en egotripperij ?

Geen denken aan! Het roer moest om! We kozen vanaf nu een ander pad. Een eigen pad waarin er meer ruimte zou zijn voor onze gezondheid, natuur, passies, talenten en zingeving.

Ontslag betekende vrijheid. Maar het roer omgooien bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste moet je als getrouwd stel wel alle twee hetzelfde willen. Het bleek al gauw dat we allebei een andere voorstelling hadden over hoe we onze vrijheid zouden gaan invullen. Ik zal hier niet in details treden, maar het was een moeilijk en soms emotioneel proces. Een proces waarin wij elkaar absoluut beter hebben leren kennen.

In een prachtig compromis zouden wij onze “dromen” gaan verenigen: 6 maanden per jaar een herberg aan de Camino de Santiago runnen en de andere 6 maanden rondreizen.

We hebben uiteindelijk 3 jaar nodig gehad om Het roer daadwerkelijk om te gooien. Velen hebben het over je dromen najagen, sommigen zetten zelfs stappen in die richting, maar je merkt al snel dat er veel meer voor nodig is dan het hebben van een droom. Want je blijkt behoorlijk “vast” te zitten in een maatschappij met vrienden en (soms hulpbehoevende) ouders en overige familie, met een (meestal fijne) vertrouwde woon- en werkomgeving, met clubjes en verenigingen, met (morele) verplichtingen, hobby’s, met zekerheden en vertrouwde gezichten, waaronder bijv. je arts, je kapper etc.

En Spaanse vriend sloeg de spijker op de kop: je hebt “cojones” nodig om ook stap B, C tot aan Z te zetten. Je moet durven en volharden. Twijfels, slapeloze nachten en buikpijn overwinnen. Elke keer weer moet je tot de conclusie komen dat de weg die je bent ingeslagen echt de juiste is. Dat kost dus tijd. Het is een proces geweest van loslaten en losweken. En ook de praktijk is weerbarstig; je vindt niet altijd wat je zoekt. Vaak moesten we vanaf nul opnieuw beginnen. Om wanhopig van te worden. Alleen op het juiste moment op de juiste plaats vonden wij uiteindelijk wat we zochten. Ook hier geldt “de aanhouder wint!”