De chocomuis

Dit verhaal dateert uit de eerste maand dat wij in ons nieuwe oude huis woonden. Het was februari of begin maart.

Birgit slaapt vaak licht en op een nacht zat ze rechtop in haar bed (lees matras op de grond). Ik werd ook wakker. “Wat is er?” vroeg ik. “Ik hoorde iets. Een metalen geluid.” Zei ze. “Zouden we muizen hebben?” We hoorden niets meer. Nog even lagen we stil in ons bed geconcentreerd naar de donkerte boven ons te staren. Niets.

Zoals we ook in Nederland gewend waren drinken we elke avond na het eten een grote mok vol thee. Behorend bij deze kleine traditie hoort ook een flink stuk pure chocolade met amandelen. Ondanks dat we meestal nog een extra rijtje afbreken, blijft er van de 200 gram zware reep meestal een flink stuk over voor de volgende dag. Strak ingewikkeld in zijn goudkleurige folie liet ik het stuk chocolade achter op de hoek van onze kampeertafel. Na het tandenpoetsen deed ik zoals gebruikelijk voor de zekerheid de keukendeur dicht. Tegenover de keuken in onze slaapkamer lag Birgit al onder de wol. Het raampje stond op een kier. Buiten was het pikdonker en doodstil. Je kon de regen op de blaadjes van de citroenboom horen vallen. Perfecte omstandigheden om diep in slaap te vallen.

De volgende ochtend stond Birgit als eerste op om koffie te zetten. Ze duwde de klemmende keukendeur open en pakte het blik koffie. Wat lag daar op de grond? Een goudkleurig stukje folie. Ze pakte het op en keek op tafel. “Heb jij gisterenavond de chocolade in de kast opgeborgen?” vroeg Birgit mij. “Ik? Nee, ik heb de chocola op de hoek van de tafel gelegd.” Antwoordde ik. Maar er lag geen chocolade op de tafel. Niet op de hoek. Nergens.

Birgit speurde de grond af of ze nog meer stukjes folie kon vinden. Dat niet, maar wel wat zwarte korreltjes … muizenkeutels? Nu begon de zoektocht pas echt. Birgit trok de gaskachel op wieltjes naar voren en keek achterin de kachel. Achter de oranje gasfles zag ze wat glinsteren. En warempel! Het hele stuk chocolade minus een flinke weg geknaagde hoek lag verstopt achter de gasfles. Dus toch! De muis was echter in geen velden of wegen meer te bekennen. Maar waar kwam hij dan de keuken binnen? De ramen waren dicht, de kastjes waren dicht en er zaten geen gaten in de muren of plafond, de vloer was van beton…  Het deurtje van de houtkachel zat dicht. Maar wacht even. Ik ging op mijn knieën voor de kachel zitten en keek eronder. Onder de kachel stond de luchttoevoer open! Ik sloot het schuifje.

De avonden erna lieten we het aangeknaagde stuk chocolade bewust voor de kachel liggen. We sloten ook telkens de keukendeur weer als we gingen slapen.

Iedere ochtend troffen we het stuk chocolade voor de kachel onaangeroerd aan. We hadden geen ongenode gasten meer!

Zou Birgit werkelijk in die bewuste nacht de muis door de metalen schoorsteenpijp hebben horen afdalen en even later weer horen omhoog krabbelen tot op het dak? Het moet haast wel de chocomuis zijn geweest!

PS Mijn vader noemden wij ook altijd chocomuis. Ondanks dat hij van de praktijkbegeleidster Chantal niet meer mocht snoepen, liep pa maar al te graag naar de keuken of garage om stiekem even een stukje chocolade te stelen.

Sorry Frits!