Koeienbellen in de nacht

Ons huis ligt aan de rand van het landelijk gelegen dorpje. Achter ons huis wordt het dorp van het bos en de bergen gescheiden door een groot vee rooster. Er loopt een landweggetje vanuit het dorp al kronkelend de bergen in.

In de bergen kunnen de koeien vrij grazen, net zoals de geiten en paarden. Deze “vacas de montaña” komen voornamelijk voor in Asturië en Cantabrië en zijn verre familie van de Schotse highlander. Op een afstand lijken het allemaal net stieren. Ook de vrouwtjes hebben puntige horens, waarmee ze zich door dicht struikgewas en jonge bomen een weg banen. Als de koeien dicht in de buurt van het dorp komen klinkt een mooi en landelijk geklingel van hun koeienbellen. Dat hoorden we in het Westen van Nederland al lang niet meer. Ook als we hier ’s avonds in bed liggen horen we vaak aan de koeienbel dat de koeien in de buurt aan het grazen zijn. Genieten dus!

Op een ochtend in februari werden we wakker en ja hoor! Wat leuk, nog steeds die koeienbel. Wat klonk ie duidelijk! Het leek wel alsof ze heel dichtbij waren. Birgit liep naar de keuken en keek uit het raampje dat op de achtertuin uitkeek. “Kom nou eens kijken! Ze lopen bij ons in de tuin!”

Gewapend met een Baskische wandelstok van mijn vader ging ik de dames vriendelijk vragen om toch onze tuin maar weer te verlaten. Ze waren zelfs tot beneden in de voortuin doorgedrongen en hadden op hun wandeling een stel Calla lelies vertrapt! Met de nodige bravoure stapte ik op de gehorende koeien af. De dames waren niet onder de indruk; ze keken wel even op maar gingen vervolgens snel weer verder met grazen.  De koe liet terloops nog even een plak gras dat haar zeven magen al had gepasseerd vallen. Ik moest oppassen waar ik liep, want de koeien verbleven afgelopen nacht blijkbaar al wat langer in onze tuin…

De enige manier om de koeien in beweging te krijgen was luid schreeuwen en met mijn armen gebaren. Ik schreeuwde automatisch in het Spaans en wees naar de achterkant van de tuin waar ze waarschijnlijk vandaan waren gekomen. “Venga!, Fuera! Vete fuera!”

De koeien kozen uiteindelijk het hazenpad. Dat wil zeggen dat ze niet via het pad liepen dat ik had aangelegd, maar met hun zware lichamen eenvoudigweg de hoogteverschillen tussen de terrassen omhoog stampten op weg naar het platgewalste hek achter in de tuin. Grote plaggen gras zakten naar beneden en de bruine klei en keien werden zichtbaar. Daar gaat ons mooie glooiende grasveld.

Vanaf dat moment wist ik wat mijn eerste klus in de tuin die dag zou worden: het oude hek bevrijden van die wilde bramenstruiken en opnieuw oprichten en her en der een extra paal ertussen zetten.

Dezelfde dag klaarde ik de klus: het hekwerk over een lengte van 25 meter opgetrokken en hersteld. Ons koninkrijk is weer veilig. Dacht ik.

Die week zou Birgit in Berlijn verblijven om haar moeder op haar verjaardag te verrassen en ik had de opdracht Birgits plantjes in de moestuin te verzorgen.

De volgende ochtend stonden de koeien achter het hek wat beduusd onze tuin in te kijken. Ha! Goed zo. Ik had eer van mijn werk.

Echter toen ik even later met mijn kruiwagen weer terug uit het bos over het wildrooster kwam en links de tuin in keek, wist ik niet wat ik zag! Daar stond toch weer een zwarte koe op onze heuvel midden in de tuin! Waar was die nu weer naar binnen gekomen? Opnieuw gewapend met stok de tuin in gesprint en mijn lawaaitechniek toegepast. Ik deed dit helaas met zo veel verve dat de koe geen tijd meer had om zich te bedenken waar ze de tuin in was gekomen. “Weg van die kerel” moet ze hebben gedacht en nam hetzelfde pad naar de tuin van de buurman dat ze afgelopen drie jaar gewend was te lopen. Maar daar stond nu een 1 meter hoog hek. De zwarte koe keek achterom. “Als hij nu maar niet in volle vaart op mij af komt” dacht ik. Een voor Spaanse begrippen grote lange gestalte met stok naderde dreigend de koe. Koe: “Wat nu? Een aanloopje dan maar”. De koe maakte vaart en met een boog vloog ze de lucht in. Haar voorpoten landden in de tuin van de buurman. Maar de achterpoten volgden niet. Die stonden nog in mijn tuin waardoor haar buik bovenop het metalen hek met roestig prikkeldraad was geland. Paniek! Vooruit, achteruit. Wat nu?  De koe nam opnieuw een sprong en klauterde uiteindelijk over het hek en verdween in de bossen.

Damn. Dat was goed afgelopen, maar waar was deze koe de tuin binnengedrongen. Het werd al snel duidelijk dat het diep uitgesleten pad achter de bomen die de grens van mijn tuin markeerden een zwakke plek in mijn verdediging van onze tuin was. Daar was maar 1 oplossing voor: met gezwinde spoed een rol gaas kopen en de greppel afsluiten voordat het donker werd. Want elke nacht opnieuw konden die koeien onze tuin binnendringen en als ze daarbij de moestuin van Birgit zouden omploegen …

In Colindres kocht ik bij ferreteria Cantabria 25 meter groen hekwerk en een zak vol krammen. Mijn maag zei dat etenstijd naderde, maar daar had ik nu geen tijd voor: er moest een hek langs de bomen op de heuvel komen voordat het donker werd.

In alle haast rolde ik het groene gaas uit en sloeg boven op de heuvel de eerste paal in de grond. Twee uur later stond er een hek dat de koeien uit de greppel moest gaan tegenhouden. In het half duister liep ik de heuvel af. Moe maar voldaan. Eten koken zat er niet meer in. Gelukkig had ik nog een kant en klare tortilla in de koelkast liggen voor in de magnetron. Ping! Klaar!

De dagen die daarop volgden bleef de tuin verschoond van koeien. De moestuin stond er gelukkig nog goed bij. Niet lang meer en Birgit zou terugkeren uit Berlijn.

Het was zaterdagochtend en ik stond op het punt om vers brood te gaan halen. Toen ik de voordeur opende werd ik verwelkomd door een verse koeienvlaai een halve meter voor de deurmat! Neeee! Planten waren vertrapt en een bloempot was omvergelopen. Dit kan niet! Snel spurtte ik de heuvel op. De moestuin! Hoe zou die eraan toe zijn? Ja hoor, twee diepe hoefsporen dwars over de vers gezaaide spinazie en radijsjes. Oei oei oei… Het had erger kunnen zijn zal ik Birgit zeggen.

Deze keer was de koe naast het huis van de buren door de bres de halve hoge muur opgeklommen. Het verlaagde deel in de muur had ik tot nu toe gebarricadeerd met dikke takken van de stekelige hulst, maar deze waren op de horens genomen en deels verwijderd. Ook hier moest ik dus een hek gaan aanbrengen, maar voorlopig zou ik gebruik gaan maken van een tip op internet: koeien houden niet van de geur van benzine, motorolie of andere sterk geurende geraffineerde producten. In onze stal stonden achterin nog een aantal blikken olie en een vat benzine voor de grasmaaier! Dat kwam goed uit. Die avond in de schemering heb ik de benzine over de takken bij de bres gegoten. Je hoefde geen fijngevoelige neus te hebben om de benzine op grote afstand te ruiken! Elke koe zou daar wel van wegblijven.

Toch stond een paar dagen later opnieuw een nieuwsgierige koe naast de moestuin. Birgit luidde het koeienalarm. De eer was opnieuw aan mij om de koe te verjagen. Deze keer pakte ik het wat rustiger aan, want de koe moest persé  via dezelfde weg de tuin weer verlaten omdat de rest van de tuin ondertussen toch wel hermetisch was afgesloten. En jawel, de koe herinnerde zich dat hij ondanks de benzinestank via de bres in de muur was binnengedrongen. Netjes hobbelde hij weer terug buurmans tuin in. Die middag kochten we opnieuw 25 meter hekwerk en bracht ik ook aan die kant van de tuin een hekwerk aan. Zou onze tuin nu echt veilig zijn? We gaan het zien.