Residencia verkrijgen niet eenvoudig

Het was ons door meerderen al vaker verteld: Oh, je residencia in Spanje aanvragen is een fluitje van een cent als je Nederlander bent. Is allemaal gewoon binnen de EU. Toch wilden we niet voor verrassingen komen te staan en spraken we af met onze “Asesora” (fiscaal en juridisch adviseur, accountant) in Castro Urdialles. Naast de vragen over de Residencia aanvragen, hadden we nog vragen verzameld over onze toekomstige bedrijfsvorm, de sociale zekerheid en verzekering voor ziektekosten etc.

De volgende dag konden we al terecht bij onze adviseur. Dat kwam perfect uit want het weer was belabberd en bij uitstek geschikt voor dit soort activiteiten.

Het kantoor was een paar maanden terug verhuisd naar een met palmbomen omringd plein aan de boulevard. Het nieuwe kantoor zit op de 4e verdieping en heeft een prachtig uitzicht over de haven en kathedraal.

We namen de kleine lift die in het midden van de statige houten trappen was aangebracht, op de plek waar in films de slechteriken over de balustrade naar beneden worden gegooid.  De deur stond al open en 5 minuten later zaten we aan het glazen bureau tegenover onze asesora. Onze vragen werden stuk voor stuk beantwoord: met slechts het aankoopbewijs van onze woning en ons paspoort zouden we als EU burger onze Residencia eenvoudig kunnen verkrijgen. Ze stuurde ons twee linkjes door: een met een formulier dat we vooraf zouden moeten invullen en een naar de pagina van de Extranjeria (vreemdelingenpolitie) in Santander waar we een afspraak konden inplannen.

Opgelucht liepen we even later onder onze paraplu’s over de boulevard. Thuis aangekomen probeerden we direct een afspraak in te plannen, zodat we dit afgehandeld zouden hebben voordat we volgende week naar Nederland vertrekken: “Forbidden. You don't have permission to access this resource.” Het formulier openen lukte wel. Dan eerst die maar invullen. Alles in het Spaans en geen optie om een andere taal te kiezen. Gelukkig heb ik ooit Spaans in mijn vakkenpakket gehad en is er aardig wat blijven hangen. Maar ja, al die ambtenaren taal… Uiteindelijk ook hopelijk de juiste vakjes aangekruist, en afdrukken maar, want elektronisch toesturen is er in Spanje niet bij. Hier floreert de papierindustrie nog flink. Nu de afspraak nog maken bij de vreemdelingenpolitie. Bellen. Er gaat niets boven rechtstreeks contact. Het nummer geeft 2 opties. Ik kies optie 2; afspraak maken. Ik krijg een bandje te horen dat me zegt dat afspraken geboekt kunnen worden via internet. Daarna verbreekt de verbinding…

Er zit niets anders op dan op de gok naar het politiebureau te rijden en maar kijken hoe ver we komen. Santander is 55 kilometer hier vandaan en na 3 kwartier rollen we een parkeergarage in het centrum binnen. Het politiebureau bereiken we via een smal straatje. We worden direct door een agent doorverwezen naar de tweede verdieping. In een wachtruimte zit het vol met Zuid Amerikanen. Allen blijken ze asiel te willen aanvragen. Hoe kan het dat zij wel een afspraak hebben kunnen maken? Ik schiet een dame uit het kantoor aan die een Mexicaan komt ophalen. Geen afspraak? Dan moet u wachten totdat alle afspraken zijn afgehandeld.

Na een half uur zijn we aan de beurt. Begonnen wordt met het formulier (1) dat ik had geprint: dat was niet goed ingevuld. Het kruisje stond 1 regel te hoog.  Vervolgens werden onze paspoorten (2) gescand. Daarna vroeg ze naar ons NIE nummer (3). Het document met ons Spaanse Identificatie nummer hadden we gelukkig meegenomen. “Maar die zijn niet meer geldig! Die zijn uit 2022!” Dat hadden we nog niet eerder gehoord dat ons NIE nummer maar 3 maanden geldig was. De notaris had het nummer gewoon geaccepteerd bij de koop van het huis. Ook de Banco de Santander had het nummer gebruikt, en onze energieleverancier en de leverancier van het Water.

Een kopie van de Koopakte van het huis (4) was ook nodig. Die hebben we!  En de Empadronamiento (5). Dat is het bewijs dat je staat ingeschreven bij de gemeente waar je woont. Ha! Dat hadden we ook. Dachten we. Maar het papier dat we toonde was niet het officiële document dat je moet hebben. Dus ook weer terug naar het gemeentehuis.

Omdat we nog geen Autónomo’s  (ZZP-er) zijn en ook geen pensioen of ander inkomen hebben, moesten we een bewijs van een Particuliere Ziektekosten Verzekering 6) tonen. Minimaal 1 jaar geldig en dezelfde dekking hebben als de Seguridad Social van Spanje. Én ook het bewijs dat de volledige premie is betaald (8) aan de verzekeringsmaatschappij. Verder moeten we met een huwelijksverklaring (9) aantonen dat we officieel getrouwd zijn. Uiteraard meertalig en geaccrediteerd. En als laatste moeten we bij de bank een officiële verklaring vragen waaruit blijkt welk saldo wij gemiddeld per maand op de bank hebben staan.(10)

Zo makkelijk kan je dus niet binnen de EU verhuizen. Volgens mij is asiel aanvragen eenvoudiger!