We zijn officieel inwoner in Spanje!

In april deden we een eerste poging om ons bij de Policia National in Santander te laten inschrijven als resident in Spanje. We kwamen er toen achter dat dat niet zo makkelijk was als we dachten omdat we een lange lijst aan documenten nodig hadden.

De afgelopen maanden hebben we successievelijk het lijstje afgewerkt:

• Zorgverzekering: omdat we hier niet in loondienst zijn en ook nog geen Autónomo (ZZP-er) zijn, zijn we niet aangemeld bij de Seguridad Social (Spaanse ziekenfonds) en dus verlangt de Spaanse overheid dat je je particulier verzekert. Dus gezocht, gevonden en betaald. Kopieën gemaakt van de verzekeringspolis én van het betaalbewijs (gehele jaar) Check!

• Inkomen: de overheid wil tevens een bewijs dat je beschikt over voldoende geld. David, onze gesprekspartner bij Banco de Santander verzorgde voor os een Certificado de saldo: een verklaring van de bank van ons gemiddelde saldo dat wij op onze Spaanse betaalrekening hebben staan. Check!

• Huwelijksakte: om het proces als koppel te kunnen doorlopen moesten we ook een kopie van een Internationale Huwelijksakte overhandigen. Birgit heeft dit aangevraagd bij het gemeentehuis in Berlijn. Het zou binnen een paar weken naar ons adres in Spanje worden gestuurd. Na 5 weken nog steeds niets… Dan maar weer bellen: “Doch, es wurde schon vor einem Monat nach Spanien abgeschickt!”. Nou lekker dan! Dus opnieuw aangevraagd en deze keer naar Birgits moeder in Berlijn laten versturen. Een week later arriveerde het document met hulp dus van Inge in ons Spaanse brievenbusje. En wat denk je? Een week later kwam ook eindelijk het eerste exemplaar aan! Huh?Dubbel check dus!

• Empadronamiento: Omdat ons gemeentelijk inschrijvingsbewijs ouder dan 3 maanden was geworden, moesten we ook nog een keer naar het gemeentehuis in Guriezo. Kosten 1 euro. Check!

De overige documenten hadden we de eerste keer al verzorgd: kopie van de koopakte van het huis, kopie paspoort, kopie Spaanse BSN nummer (NIE) en Formulario Modelo 790.

Al enkele weken had ik een nieuw bezoek aan de Policia Nacional in Santander voor mij uitgeschoven. Het was zomer en ik zag er tegenop om deze horde te nemen. Maar op 3 september zouden we deze Spaanse koe bij de horens vatten.Vroeg in de ochtend was ik al voor de wekker wakker. Ik bedacht me dat het waarschijnlijk verstandig was eerst naar de bank te gaan om de leges te gaan betalen. 12 euro per persoon. In Spanje kan je de leges niet even pinnen of contant betalen bij de balie van de politie. Ook zochten we voor de zekerheid nog onze pasfoto’s.

Het was een regenachtige dinsdag en gewapend met paraplu’s gingen we op pad. Eerst naar de bank! Het duurde even, maar dan had je ook wat: ons Formulario Modelo 790 in 3-voud was betaald, gestempeld door de bank en voorzien van een betaalbewijs! Check!

Gedurende de 55 kilometer naar Santander paste ik snelheid van de ruitenwissers regelmatig aan aan het ritme waarmee de buien de Cantabrische kust binnen trokken. We parkeerden op een bewaakte parkeerplaats bij het treinstation. Google wees ons de weg naar de Oficina de Extranjeria. 20 minuten later liepen we op een promenade die ons niet bekend voorkwam. “U bent gearriveerd” meldde Google ons. Voor ons stond een hoog modern gebouw in de steigers. We staan dus op een verkeerd adres… Google kende nog een ander adres van de Extranjeria. De andere kant op, dus diezelfde promenade teruggelopen. Maar ook daar bleek het niet te zijn! Na het nodige navragen belandden we in het smalle straatje aan de Noordkant van het centrum waar wij in april onverrichter zake met de documentenlijst vertrokken. Hè hè. Nu maar hopen dat het niet zo druk is en dat we weer zonder afspraak (de magische Spaanse Cita Previa) geholpen zouden worden.

De wachtkamer op de tweede verdieping zat bomvol. Vol met zwarte mensen, vermoedelijk uit Noord Afrika en ook veel Zuid-Amerikanen. Wij waren zo te zien de enige Europeanen. Wij bleven samen met enkele andere bezoekers op de gang staan. Maar dat was maar voor korte duur. Alsof we een stel koeien waren werden we gesommeerd in de wachtkamer te gaan staan. We voelden ons echt welkom. Af en toe werden namen opgelezen door een politiebeambte: “Achachbar, Tahiri, Talhaoul, El Kaddouri. Van zo’n groepje stond dan meestal een vrouw op en bleven de mannen schaapachtig zitten.

Ik schoot de beambte aan voordat hij met de vrouw het kantoor in zou verdwijnen. “No, sin cita previa no es posible”. Verdorie! Maar telkens als we een afspraak wilden maken kregen we de foutmelding “Forbidden”. Ik vroeg of de beambte of we de afspraak aan een balie konden maken. “No, solo por internet”.  Kon hij ons dan laten zien waar we de afspraak konden maken? Al snel belandden we bij de foutmelding. De beambte gaf aan dat je alleen met een Spaans nummer afspraken kon maken …   Gelukkig hadden we in juni de telefoon van pa voorzien van een Spaanse SIM kaart. En zo lukte het ons alsnog om voor vrijdag een officiële afspraak te maken. 1 afspraak zou toch wel genoeg zijn? Neeee. “Jullie moeten ieder een eigen afspraak maken”. Ons humeur werd er niet beter van kan ik je zeggen.Maar we waren uiteindelijk niet helemaal voor niets naar Santander gekomen. Paso a paso. We waren weer een stap dichterbij: op naar vrijdag dus.

Donderdagavond nog een keer alles doorgelopen en alle formulieren gecheckt. En … de paspoorten ingepakt, want die waren we vorige keer vergeten!We kwamen nog een leeg formulier tegen in onze stapel: Formulario EX18. Moeten we die ook nog invullen? Even lezen op internet. Ja dus! Snel twee keer digitaal ingevuld vanaf de website en geprint: Check!

Vrijdag weer vroeg opgestaan. Een tas vol documenten onder de arm. Zelfde parkeerplaats in het centrum van Santander. Geen Google Maps, maar direct naar dat straatje Noordelijk van het centrum gelopen en om 9:55 stonden we in een lege wachtkamer.“Buenos dias!” Dezelfde beambte die geholpen had bij het maken van de afspraak begroette ons vriendelijk. Vervolgens verliep alles van een leien dakje.Om 10:15 verlieten we het politiebureau. Beiden met het groene NIE kaartje (foutief ook wel residencia genoemd): we zijn nu officieel inwoner van Spanje!