Met lege handen zomer 2023 in

Na het afhaken bij de Molino op 23 juni 2023 waren we voor de zoveelste keer terug bij af. Ons huis was nog steeds niet verkocht en de zomer stond voor de deur. We besloten het huis een tijdje van Funda af te halen en na de zomer een nieuwe start te maken. Geluk bij een ongeluk was dat we Gavin nog steeds een slaapplaats konden bieden na zijn terugkeer uit Abu Dhabi. Door al het gedoe stond mijn hoofd helemaal niet naar het vieren van mijn 60e verjaardag. Om het niet helemaal ongemerkt voorbij te laten gaan zijn we met Gavin, Nadine en Sul een weekendje gaan kamperen op de duincamping bij De Koog. Op de heenweg brachten we een verrassingsbezoek aan de vliegschool bij Den Helder om Gavin zijn eerste vliegles te geven voor zijn 30e verjaardag.

Voor ons stond medio juli in ieder geval Night of the Prog geprogrammeerd want we hadden vorig jaar al Early Bird tickets gekocht. De line-up was niet helemaal ons ideaal, maar er even tussenuit naar een festival is altijd fijn. Ook zouden we Mr Punch daarna in Duitsland bezoeken in Freudenberg en Reichenbach. En als we toch in Duitsland zijn daarna natuurlijk ook nog een bezoekje aan Berlijn. Gavin ging de Kilimanjaro in Tanzania beklimmen.

Eenmaal aangekomen in het Rheinthal en wandelend rond de Lorelei leek ons een Gasthof met Biergarten ook best leuk om te runnen. Met wat hulp van Isolde Hemmer kregen we steeds meer tips om mogelijkheden van de regio te bekijken. Wie weet. In Duitsland bestaat weinig transparantie op de huizenmarkt. Er bestaat geen Duitse Funda. Ondertussen had ik op Facebook bij de Camino del Norte groep nogmaals mijn Herberg advertentie geactiveerd. Nog maar eens kijken wat er aan tips binnenkomt.

Misschien moesten we onze toekomst toch wat dichter bij huis zoeken. We besloten op verkenning te gaan in het Noord Ossten van Nederland door het Pieterpad te gaan lopen vanaf Pieterburen. Gavin dropte ons in Groningen bij het NS station en reed diezelfde dag door naar Basel om zijn mogelijk nieuwe werkgever Swiss Solutions te bezoeken.

Al kamperend wandelden we door Groningen en Drenthe tot aan Ommen. We hadden mooi weer en zagen prachtige omgevingen; als daar een vrijstaand woonboerderijtje voor een goede prijs te koop zou zijn … Wie weet! Via Facebook nog wat contact gehad met de eigenaresse van herberg Tu Casa en gebeld met de ambtenaar die verantwoordelijk is voor toerisme in Orio.

Begin september hebben Gavin en ik zijn appartement in Amsterdam onder handen genomen. Na 10 jaar moest er nodig weer wat tijd geïnvesteerd worden en kreeg het appartement een frisse nieuwe kleur.

Ondertussen waren we via het zoeken van woonboerderijtjes teleurgesteld door beperkte aanbod en hoge prijzen in Nederland toch opnieuw weer aan het zoeken geslagen op Idealista. Nu met alleen nog maar focus op de Camino del Norte, want de kust blijft een enorme aantrekkingskracht op ons hebben. Vele mooie huizen langs de Atlantische kust bekeken we achter onze PC’s op zolder. Er zaten best soms mooie en ook wel betaalbare huizen tussen. Maar ja, liggen ze ook aan de Camino? Dat was altijd een zoekplaatje omdat de exacte adressen van de huizen op Idealista  nooit gegeven werden. Via het zoeken op Google Maps kon ik vaak toch de locatie achterhalen en vervolgens de GPS route van de Camino vergelijken.

Op een avond ging ik er nog maar weer eens voor zitten om de locaties van de huizen op mijn favorieten te bekijken. Het huis in Guriezo, barrio Pomar zag er echt prachtig uit. Karakteristiek, ruime tuin eromheen. Via Google maps was de locatie gevonden. CTRL + Tab naar de Camino del Norte route. Nogmaals terug, en weer naar de route, inzoomen, nou …? Het leek wel aardig in de buurt, dat zal toch niet? Dit ziet er goed uit! Birgit eens vragen wat ze van het huis vindt.

Op 17 september vlogen we naar Bilbao! Met onze huurauto kwamen we aan in Rioseco bij Posada Fernanda, vlakbij het traditionele casa de piedra in de tegenoverliggende wijk Pomar.

De volgende dag bezochten we het gemeentehuis om een afspraak te maken met de gemeentearchitect om ons te laten informeren over de mogelijkheden om in het huis een herberg te vestigen en verbouwingen uit te voeren. De dag na de bezichtiging zouden we welkom zijn bij de architecte om al onze vragen te stellen.Ter verkenning van onze mogelijk toekomstige woonomgeving landden we op het terras op het dorpsplein van El Puente voor 2 maal café con leche en twee punten tortilla met stokbrood. 5 euro! Hmm, het Spaanse leven was goed!

De daarop volgende dag hadden we de bezichtiging van het huis afgesproken met de makelaar die mij van te voren telefonisch had geïnformeerd, dat eigenlijk alleen nog in een verwarmingssysteem geïnvesteerd zou moeten worden. De huidige eigenaren gebruikten namelijk het huis alleen als zomerhuis en zodoende was er nooit een verwarming geïnstalleerd. De avond ervoor hadden we al een rondje om het huis gelopen en vol verwachting keken we uit naar een kijkje binnen.

Om 10 uur kwam de dame van Mi Casa in een rode company car aangereden. Op haar open schoentjes opende zij het hek voor ons. We moesten haar even de tijd geven om de luiken en de ramen te openen alvorens we naar binnen konden komen. De façade van het huis met de grote ronde poort in het midden met het brede balkon onder het dak was imposant.

Via de voordeur aan de rechterkant kwamen we binnen in de hal met aan het einde een trap naar de eerste verdieping waar gewoond werd. Een bruine deur links leidde ons naar de “Cuadra”. Het huis was van oorsprong een typische Cantabrische  boerderij geweest. Het vee stond altijd in de stal onder de woonruimtes om voor de nodige warmte in de woning te zorgen. Het was een prachtige ruimte voor onze herberg zoals wij ons dat voorstelden. Dikke eiken balken ondersteund door eiken pilaren op granieten blokken sierden de gehele ruimte die werd afgezoomd door natuurstenen muren van minstens 60 centimeter dikte. De vloer was in tegenstelling tot de Navareense variant in Urdaniz mooi glad afgestreken met een extra betonlaag. De GOT Palace kwam tot leven!

Een nadere blik op de balken temperde wel een beetje de feestvreugde: de houtworm moet hier al minstens een paar eeuwen zich hebben gehuisvest en mettertijd zijn gehele familie in de balken hebben ondergebracht. Nee, dat hadden we toch niet op de foto’s gezien.

De eerste verdieping zag er netjes uit: een lichte woonkamer aan de zuidzijde met links en rechts van de lange centrale gang een stuk of 6 slaapkamertjes. Aan de noordzijde was een kleine nette  badkamer en een moderne keuken, Wat wel opviel was het lage plafond. Voor de meeste Spanjaarden geen enkel probleem. Ook Birgit kon overal prima lopen, maar ik zou telkenmale mijn hoofd aan 2 van de 4 dwarsbalken stoten.

De zolder was 1 grote open ruimte. Enkele isolatieplaten verhulden het typisch Spaanse dak: ruime planken en balken met een laag “Ondoline” ertussen alvorens de dakpannen bescherming boden tegen de ergste regen. De zolder hadden we gedacht als privé woonruimte te gaan gebruiken, maar dat zou niet zondermeer mogelijk zijn. Het dak lag vrij laag en ook hier waren de 4 dwarsbalken laag aangebracht. Geschatte hoogte van die balken was 1,50 meter. Te zien aan de oude halve walnootschalen had niet alleen de wind hier vrij spel, maar ook de muizen en andere dieren die beschutting zochten. Nu de zolder niet meer werd gebruikt als de traditionele opslagruimte van de oogsten en voorraden zou het misschien wel wat rustiger op de hoogste verdieping zijn geworden.

Na een half uurtje waren we beneden in de achtertuin aangekomen. Met moeite om haar voeten een beetje droog te houden baande de makelaar zich een weg door het hoge gras van de ruime achter tuin (1500m2) die deels tegen een heuvel aanlag.

Tja, we beleefden een beetje een deja-vu, Dit huis behoefde meer renovatie dan alleen een nieuw verwarmingssysteem… Een beetje uit het veld geslagen liepen we terug naar ons pensionnetje. Was dit het droomhuis waarvoor we speciaal naar Spanje waren gevlogen? Een grondige verbouwing zou ook hier weer in de papieren gaan lopen en dat hadden we toch echt afgezworen sinds Urdaniz!

Bij de DIA supermarkt op de hoek kochten we een tortilla voor in de magnetron wat salade en een fles witte wijn als pleister op de wond. Waren we nu al weer terug bij af? Het had geen zin om de stadsarchitect te bezoeken en dus zegden we de afspraak weer af op het gemeentehuis. Een gemeenteambtenaar die mee had gekregen wat wij de dame achter de balie vertelden over de bezichtiging, attendeerde ons op een andere optie, ook langs de camino. Vlakbij iets ten westen van El Puente.

Die middag liepen we samen met de zoon van de eigenaar door het huis aan een landweggetje dat de bergen invoerde. Niet zo karakteristiek als onze eerste optie, maar wel met veel ruimte eromheen en ook nog een ouder tweede huis ernaast met veel extra ruimte. Toen echter door mij de prijs ter sprake werd gebracht, werd duidelijk dat hij dacht met een achterlijke rijke buitenlander te maken te hebben.  Oplichter. Nope, dit ging hem niet worden.

De volgende ochtend werden we wakker met een frisse kijk op de zaak: waarom zouden wij niet kunnen wat vele anderen altijd goed voor elkaar kregen? Waarom niet willen verbouwen? We zouden op zijn minst nader onderzoek kunnen doen. En zo bloeide onze droom toch weer op! Maar tijdens dit bezoek zouden we niet veel meer kunnen bereiken. De tijd drong, want we hadden tickets geboekt naar Napels om in Sorrento de verloving van Sul en Nadine te vieren!

To be continued!