Onverwachte ontwikkelingen

Van José-Mari ontvingen we begin oktober 2022 berichten over onverwachte ontwikkelingen in Orio… Rosa bleek een paar weken geleden ernstig ziek gediagnosticeerd te zijn. Niet veel later moest onze contactpersoon aan de Camino del Norte melden dat Rosa was overleden… Wat zou er nu met de herberg gebeuren? Maar een paar weken later werden we uit de droom geholpen:  Rosa’s huis met de herberg zou niet worden verkocht, maar in de familie blijven...

We hadden voor de Kerst periode 2022 en daarna het volgende plan gesmeed: we vieren Kerst en Oud & Nieuw samen met opa bij Nadine in Lagos. Op die manier konden we opa naar zijn geliefde Portugal begeleiden. Wij zouden opa na de Kerst bij Nadine naar Monte Gordo brengen alwaar hij in Hotel Vasco da Gama zou verblijven. Wij zouden ettelijke weken in Nadine en Suls appartement bivakkeren. Die beiden gingen de warmte opzoeken op Bali om daarvandaan hun business voort te zetten.Vanuit Lagos zouden Birgit en ik naar Noord-Spanje rijden met de auto van Sul en Nadine om bij de Molino een tweede bezichtiging in een ander jaargetijde te hebben en om de prijsonderhandelingen te voeren. Na 5 weken Portugal zouden we vervolgens samen met opa weer terug naar Nederland vliegen.

De Kerstdagen bij Nadine verliepen erg gezellig en opa vond het fijn om het mooie plekje waar  Nadine en Sul wonen te kunnen zien. In de weken daarna genoot opa van de zon in Monte Gordo en vierden wij met zijn viertjes Oud en Nieuw in Lagos.

Toen Nadine en Sul een week op Bali vertoefden pakten Birgit en ik half januari 2023 onze spullen om voor een week te verkassen naar Noord-Spanje. We verlieten Lagos na het ontbijt. De lucht was blauw en het beloofde weer een zonnige en aangename dag te worden. Tegen de tijd dat wij in Castilia y Leon waren aangekomen was het pikkedonker en ijskoud. Die nacht vroor het 5 graden! We gingen niet direct naar de Molino: eerst hadden we afgesproken in Mazarife bij een herberg die ook te koop stond. We wilden daar de herberg bezichtigen om een goed vergelijk te krijgen met de Molino, zodat we steviger in onze schoenen stonden bij de onderhandelingen. Via pikdonkere landweggetjes arriveerden we in het gehucht Mazarife. Er brandde gelukkig nog licht onder in de herberg. En jawel, wij werden verwacht. Een vrouw liet ons binnen en wij werden naar onze eenvoudige slaapkamer gebracht. De wanden waren, zoals in vele Spaanse huizen fel gekleurd geschilderd. Er was echter niet gerekend op een avondmaaltijd in de herberg: wellicht dat bij een bar in het dorp nog iets te eten te krijgen zou zijn, werd ons gezegd. Maar meer dan verbaasde blikken van de mannelijke gasten konden we daar niet krijgen en dus bleef niets anders over dan 10 kilometer terug te rijden naar een hotelletje tegenover het busstation.

De volgende dag werden we rondgeleid in Herberg San Antonio de Padua. Een behoorlijk groot gebouw met een enorme slaapzaal op de eerste verdieping en kamers, eetzaal en keuken op de begane grond. Totale capaciteit zo’n 60 bedden. De voortuin viel wat tegen qua grootte. Als je goed geld wilde gaan verdienen zou de investering van zo’n drie ton de moeite waard kunnen zijn. Maar er was geen privé woning aanwezig in het gebouw en de rook van de eigenaar belette ons zowat om te ademen. Genoeg indrukken!

Eerder dan gepland vertrokken we naar een nieuw mooi hotelletje in San Martin del Camino, vlak bij Villavante. Hiervandaan wilden we eerst kennis gaan maken met onze gestor in Astorga om vervolgens de dag daarna Mercedes en Máximo te gaan opzoeken in de Molino voor het slotaccoord.

Maar zover kwam het niet: die avond ontving ik een telefoontje van hotel Vasco da Gama: pa was al twee dagen niet van zijn kamer gekomen om te eten. Er moest iemand van de familie komen om hem te verzorgen.

En zo vertrokken wij de volgende ochtend onverrichter zake terug richting de Algarve. Na 850 kilometer troffen wij Fritz aan op zijn balkon. Verbaasd ons te zien vroeg hij ons wat wij kwamen doen. Blijkbaar was hij weer wat aan de beterende hand. Vol lof was hij over het aardige personeel en hun goede verzorging.

Na twee hotelnachtjes in Monte Gordo en twee dagen extra verzorging voor pa, leek de situatie weer onder controle en reden we terug naar het appartement in Lagos. Daarvandaan stelden we een schriftelijk bod op op de Molino; en met succes! Na enig touwtrekken werd ons laatste bod geaccepteerd! Daar moest op gedronken worden!

Om alles in detail verder te bespreken reden we in onze laatste week opnieuw naar Noord-Spanje. De prijs was al duidelijk, nu de rest nog. Vanuit Nederland kregen we maar geen positieve berichten over de verkoop van ons huis… Dat begon dus te wringen! En het duurde niet lang of we moesten dit pijnpunt te berde brengen. De Molineros verwachtten van ons een handtekening onder de afspraken die gemaakt waren, maar wij wilden niet eerder tekenen dan dat ons huis was verkocht, zoals ook al in het eerste bezoek was gemeld. Dat waren moeilijke en moeizame uurtjes. Maar uiteindelijk kwamen we er uit: we kregen maar liefst 2 jaar de tijd om ons huis te verkopen voordat de deal 100% rond zou zijn. Enig risico dat wij liepen was de 10% aanbetaling. Dat leek ons een meer dan acceptabele conditie en met de afspraak dat het voorlopig koopcontract zou worden opgesteld vertrokken we weer naar Portugal.

Twee dagen later vlogen we samen met pa terug naar Schiphol.

Onze gestor in Astorga kreeg de opdracht om het voorlopig koopcontract op te stellen. Echter wilden wij wel eerst zeker gesteld hebben dat de cabaña (studio) op het terrein van de Molino wel legaal in het kadaster en escritura zou worden opgenomen. Vervolgens gingen er weken in stilte voorbij. Navraag leerde dat Mercedes contact zou opnemen met de gemeente om alles te regelen. Opnieuw gingen er weken voorbij zonder enig teken van voortgang.

Op het nieuws in mei 2023 werd voor de tweede keer dat jaar gemeld, dat Spanje opnieuw te kampen had met grote droogte en dat in Zuid-Spanje het water gerantsoeneerd  werd. Ik huiverde bij de gedachte dat het water onder de Molino zou veranderen in een droge rivierbedding en daarmee het idyllische karakter van ons hotel volledig zou verdwijnen. Per slot van rekening neem ik de waarneembare klimaatverandering serieus.

Deze berichten waren de druppels die de emmer bij mij deden overlopen; de kale onaantrekkelijke regio, de lastige bereikbaarheid van/naar Nederland, het huis in Ypestein dat maar niet verkocht werd, de dreigende klimaatverandering brachten mij dusdanig aan het twijfelen dat wij deze keer voor een onverwachte ontwikkeling zorgden:

we stuurden de Molineros slecht nieuws. De Molino was van de baan!