Ypesteinerlaan 97 in de verkoop

Thuisgekomen van onze succesvolle missie naar Orio en Villavante was een ding duidelijk: ons huis in Ypestein gaat in de verkoop! Als we de Molino of de herberg van Rosa zouden willen kopen, hadden we het geld van ons huis nodig. En al sinds de zomer was de woningmarkt aan het kantelen. Er werd niet meer overboden en de huizen stonden steeds langer te koop, dus tijd om te schakelen.

We hadden twee weken de tijd om het huis “foto-klaar” te maken, dat wilde zeggen alle persoonlijke spullen en snuisterijen verwijderen. Eigenlijk intern strippen zodat het eruit zou gaan zien als een showroom van een meubelzaak. En dat betekende voor ons veeeel werk! Ook mijn boom op de muur bij de bank moest eraan geloven: de makelaar had gezegd dat een witte muur ruimtelijk werkt en door de meesten zou worden verkozen boven de muurschildering. Bij de eerste witkwast over de boom voelde ik echt dat het point-of-no-return nu was gepasseerd.

Op 2 november 2022 stond de advertentie op Funda voor de vraagprijs die makelaar Van der Borden ons had geadviseerd! De makelaar had ingeschat dat we moesten rekenen op 2 maanden om het huis te verkopen. We gingen goed uit de startblokken met veel views en aardig wat favorieten, maar naarmate de feestdagen dichterbij kwamen ebde de belangstelling weg.

Na 3 maanden was er nog geen aanvraag voor bezichtiging binnengekomen. De huizenmarkt was jammerlijk genoeg duidelijk op zijn retour. We besloten om onze vraagprijs te verlagen met €25.000 en tijdelijk de advertentie van Funda te verwijderen. Nog even wachten op de komst van de lente. Dan zou het ongetwijfeld een stuk beter gaan lopen!

Eind maart 2023 stond de advertentie weer online. En warempel, er werden 2 bezichtigingen aangevraagd. De makelaar leidde de kijkers rond en wij werden vriendelijk verzocht zolang even een ommetje te maken. Vanaf de overkant van de vijver konden we de kijkers zien aankomen en een half uur later weer vertrekken. Stuk voor stuk waren de kijkers enthousiast, een dame hebben we daarna nog zelfs twee keer opnieuw mogen ontvangen, maar kopen… ho maar.

In april deden we aan de landelijke Openhuizen dag mee. Dat leverde 6 bezichtigingen op die wij deze keer zelf mochten uitvoeren. Dat was heel leuk om te doen. De drempel ligt dan laag en meer dan de helft van de kijkers was alleen maar uit nieuwsgierigheid gekomen. Eigenlijk allemaal stuk voor stuk vol enthousiaste reacties: veel licht in huis, mooie architectuur, mooie zonnige tuin etc.Maar uiteindelijk zagen wij geen van deze kijkers ooit meer terug…

De tijd verstreek en ondertussen hadden wij de onderhandelingen met de Molino afgerond. Spain, here we come! Nu alleen nog even dat huis in Heiloo verkopen!

Begin juni werd er weer een bezichtiging aangekondigd. Een stel uit Castricum. Voor dit koppel kwam twee weken later ook nog een bevriende aankoopmakelaar naar het huis kijken. Hij was snel klaar en had een goede indruk van het huis. Dat zag er hoopvol uit. Maar toen er na 1 week niets meer was vernomen, nam onze makelaar maar contact op: “Nee, als we een bod zouden doen, dan zou dat ver (-12%) onder de vraagprijs zijn.” En daarmee was ook dit traject ten einde gekomen. Althans zo leek het toen, zou achteraf blijken.

Een maand later volgde er toch een bod. Een eenmalig bod met een geldigheid van slechts twee dagen! Het bod was hoger, maar nog steeds niet genoeg naar onze mening. En tot verbazing van onze makelaar wezen wij het bod af. We hadden geen haast meer, want wij hadden de Molino ondertussen om meerdere redenen afgezegd en tot dan toe hadden we nog niets anders op het oog. Door het karakter van hun eenmalige bod was er geen verdere onderhandeling meer te verwachten en dus was ook deze kans verkeken.

Twee maanden later echter, het was ondertussen september en wij waren in Italië, kreeg ik een telefoontje van de makelaar. Op verzoek van de kijkers uit Castricum vroeg hij ons naar onze uiterste verkoopprijs! Now we are talking!

Wat volgde was een intern wikken en wegen om de prijs op het scherpst van de snede te vinden. We hadden 1 kans en die wilden we natuurlijk benutten. Maar tegelijkertijd wilden we onze huid zo duur mogelijk verkopen…

We belden de makelaar terug en verkochten hem de vraagprijs die wij wilden met nog een extra voorwaarde: die prijs gold alleen maar als overdracht nog in december 2023 zou plaatsvinden! Ik denk dat het zweet hem op het voorhoofd stond. Met deze prijs en bijzondere voorwaarde moest hij terug naar die door de wol geverfde aankoopmakelaar in Castricum. Hij zat tussen twee vuren in en kon geen kant op.

Op camping Fortunata ontvingen wij het verlossende woord: de kopers hadden het bod geaccepteerd!

Ook tijdens de bedenktijd veranderde de situatie niet en in november werd het voorlopig koopcontract getekend. Precies 1 jaar was er maar liefst nodig geweest om ons huis te verkopen. Wie had dat gedacht. En in minder dan 2 maanden zouden we dakloos zijn! Maar nu eerst: werk aan de winkel.